Χθες ήταν η 31χρονη κοπέλα στη Δάφνη, προχθές η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, τις προάλλες η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο και πριν κάτι μήνες οι γυναίκες στη Μακρινίτσα και την Ηλεία.
Του Φώτη Σιούμπουρα
Έξη γυναίκες θύματα όλες εγκληματικών ενεργειών από την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα. Νεκρές από το χέρι των ανθρώπων που είχαν επιλέξει ως συζύγους ή συντρόφους στο πλευρό τους.
Σύζυγοι εκείνων που στις περισσότερες περιπτώσεις αγάπησαν, εμπιστεύτηκαν, αλλά στην πορεία δέχτηκαν τη βία των ανδρών τους και απογοητεύτηκαν.
Ήθελαν να χωρίσουν αλλά δεν τόλμησαν.
Πρόκειται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις για έγκλημα, για δολοφονία, για ανθρωποκτονία;
Πρόκειται για κάτι περισσότερο: για «γυναικοκτονία».
Νομικά μπορεί να μην σημαίνει τίποτε, κοινωνιολογικά όμως σημαίνει πολλά.
Πρόκειται για ανθρωποκτονίες από πρόθεση οι οποίες γίνονται επειδή το θύμα είναι γυναίκα και οι οποίες ξεκινούν από την κλιμακούμενη κακοποιητική συμπεριφορά με λεκτικές παρενοχλήσεις, συναισθηματική – ψυχική – σωματική κακοποίηση και φτάνουν ως τη δολοφονία της, την «γυναικοκτονία», την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας.
Δεν πρόκειται για «εγκλήματα πάθους, εγκλήματα ζήλειας», όπως έχουμε συνηθίσει να τα χαρακτηρίζουμε. Δεν πρόκειται για φονικά από άνδρες που αγαπούν. Οι άνθρωποι που αγαπούν δεν σκοτώνουν. Για να σκοτώσεις έναν δικό σου άνθρωπο, τον «δικό σου» πρέπει να τον μισείς. Ή να θεωρείς, αν πρόκειται για την γυναίκα σου, ότι έχεις εξουσία πάνω της. Να πιστεύεις ότι είναι ιδιοκτησία σου και δεν έχει δικαίωμα να ξεφύγει. Να την μισείς επειδή διεκδικεί την ανεξαρτησία της. Να θεωρείς ότι είναι υποχρεωμένη να είναι μαζί σου. Και όλα αυτά να βαφτίζεις «ζήλεια» ή «πάθος».
Ναι, όταν μιλάμε για γυναικοκτονία δεν πρέπει να μιλάμε για «κακή στιγμή». Πρόκειται για φόνο καλά προετοιμασμένο. Προμελετημένο σχεδόν.
Και «προμελετημένο» όχι μόνο από τον δράστη, αλλά και από την κοινωνία. Μια κοινωνία που αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Που εξακολουθεί να εκπαιδεύει συναισθηματικά διαφορετικά τα αγόρια και τα κορίτσια, φτιάχνοντας άντρες ανίκανους να καταλάβουν ότι η αρχή του έρωτα και της αγάπης είναι ο σεβασμός του άλλου και η παραδοχή της ελευθερίας του. Της ελευθερίας να μην είναι μαζί σου. Που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον γάμο ως δέσμευση της γυναίκας να αποδέχεται τις επιταγές του άντρα.
Που εξακολουθεί να θεωρεί γυναικεία «αρετή» την ανοχή απέναντι στην αντρική βίαιη συμπεριφορά, την οποία επιτέλους πρέπει να αντιμετωπίσουμε και με θεσμικά βήματα. Πάνω απ όλα όμως με την αλλαγή στάσεων και νοοτροπιών, με την επείγουσα «επανεκπαίδευση» των Ελλήνων αντρών.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δούμε το δάσος.
Να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με «πάθη», ούτε με «ζήλιες», ούτε με «έρωτες», αλλά με βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές και σεξιστικές αντιλήψεις που την κρίσιμη στιγμή οπλίζουν τα χέρια γυναικοκτόνων.
Και όπως είπε και η γνωστή ηθοποιός Έλλη Τρίγγου, επιτέλους η στιγμή που ο συλλογικός νους είναι σε θέση να αντιληφθεί την –καθόλου αυτονόητη τελικά- αλήθεια. Ότι δηλαδή «δεν είναι εντάξει» να κακοποιείς ψυχολογικά, σωματικά ή σεξουαλικά μια γυναίκα επειδή είναι γυναίκα. Δεν είναι εντάξει να βιάζεις ομαδικά μια γυναίκα και μετά να την πετάς στα βράχια. Δεν είναι εντάξει να σκοτώνεις τη γυναίκα σου πάνω στον καβγά και μετά να σκηνοθετείς ψεύτικες ληστείες. Δεν είναι εντάξει να σκοτώνεις την κοπέλα σου κατά τη διάρκεια των διακοπών σας. Δεν είναι εντάξει να απαγάγεις, να βιάζεις και να εκδίδεις μια γυναίκα παρά τη θέλησή της.
Και βεβαίως να κάτσουμε να δούμε τι γίνεται και με το σωφρονιστικό μας σύστημα. Να κάτσουμε να συζητήσουμε πώς και γιατί ένας δολοφόνος που αποδίδει την πράξη του στην «κακιά στιγμή» μπορεί να… πέσει στα μαλακά και να βρεθεί εκτός φυλακής σε λίγα χρόνια.
Να δούμε και την αυστηροποίηση των ποινών; Να τη δούμε, αν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να μετράμε γυναικοκτονίες.
Φώτης Σιούμπουρας
Διευθυντής – Σύμβουλος Έκδοσης – Εκδότης
Περισσότερα άρθρα του Φώτη Σιούμπουρα ΕΔΩ
Πηγή
Author: Ομάδα Best News
