De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες του Στέλιου Χαλκίτη

Ο συγγραφέας έχει το χάρισμα να συνδυάζει τον εξαιρετικό λογοτεχνικό του λόγο με βαθύ στοχασμό και απρόσμενη πολλές φορές συνθετότητα και πολυπλοκότητα στο περιεχόμενο των κειμένων του πάντα με τον μοναδικό, προσωπικό του τρόπο.

Τις επόμενες ώρες μας τα γύρισε ο καιρός, μετά τα μεσάνυχτα μια ευλογημένη βροχή ξέπλυνε τον κόσμο• σήμερα η φύση έδωσε μια ανατολή αντρίκια, όχι βγαίνω-δεν-βγαίνω, παίζω κρυφτό με τα σύννεφα. Έχω ανοίξει τα παραθυρόφυλλα και έχω άπλετο φως.

Είναι επτά και μισή το πρωί. Τελείωσα με τις προσωπικές μου ανάγκες, ετοίμασα το καφεδάκι μου και κάθομαι στο γραφείο μου και, πριν χαρώ την πρώτη γουλιά αχνιστού καφέ, αντιγράφω αυτό που με αφορά.

«Δεν ονειροβατώ και δεν πετώ σε σύννεφα… Μπορεί για λίγο να γίνομαι ρομαντικός, αλλά γρήγορα εκλογικεύω τα πάντα. Στη ζωή μου κάτι κυριαρχεί και δεν κυριαρχείται… Δεν θρήνησα ποτέ για ό,τι μου συνέβη…, ίσως να κρατώ ένα παράπονο για τις ανθρώπινες συμπεριφορές… Αφήνω τα πάντα πίσω μου…, κλειδώνω την καρδιά και το μυαλό και προχωρώ στο νόημα… Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Άνθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Δεν παρασύρθηκα ποτέ από το χρήμα, τη δημοσιότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια…, όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί…, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι…, είτε οικείοι είτε οικιακοί. Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν…, όποιος “δει”, όποιος “νιώσει”, με έχει δίπλα του… Δεν πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους…, θέλω έργα και όχι λόγια…, τα λόγια πείθουν τους κουτούς…, οι άλλοι πείθονται από τις πράξεις… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας».

Τώρα, ακόμα και με μονοφτέρουγο πέταγμα, στη δύση της ζωής μου, μπορώ, εγώ το γερόντιο, να περπατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει. Η μετακίνησή μου και μέσα στο σπίτι μοιάζει με επίπονη αναρρίχηση, όμως το αγέρωχο βάδισμα δεν έχει να κάνει με κόκαλα και αρθρώσεις, αλλά με την ψυχή και το λένε στάση ζωής. Χρόνια υποφέρω από τη μέση μου –έχω κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου στην οσφυϊκή και την αυχενική μοίρα– γέρνω λίγο, ωστόσο μπορώ να ανυψωθώ πάνω από κάθε αντιξοότητα. Και ας μη νομιστεί πως με σεβάστηκε ο χρόνος, όχι, αυτό δεν πιστεύω ότι έγινε, εγώ σεβάστηκα τον εαυτό μου, άρχισα να προσέχω τι τρώω, διέκοψα το καταραμένο το κάπνισμα που μου έφερε πολλά προβλήματα, παίρνω ευλαβικά τα φάρμακά μου, και προπαντός σταμάτησα να εξοφλώ τα γραμμάτια που είχαν υπογράψει αυτοί που, με τον τρόπο τους, προσπαθούσαν να μου επιβάλουν πώς θα ζήσω τη δική μου τη ζωή. Ευτυχώς, πολύ γρήγορα ξύπνησα και αποστασιοποιήθηκα από τη σαθρή κοινωνία και άρπαξα τη ζωή μου από τα μαλλιά και απ’ τα τσουλούφια και την έστρεψα εκεί όπου εγώ αναπαυόμουν.

Στο «καταφύγιο», κοντά στο τριζοβόληµα της φωτιάς, στον ήχο της βροχής και στης άνοιξης τις αύρες, ανδρώθηκε η φιλία του Μητροπολίτη Νικόλαου µε τον άθεο µηχανικό Κορνήλιο Βερόνη, µια καθαρή συναναστροφή, απαλλαγµένη από µικρότητες και φθηνές παραστάσεις αποκριάτικου βίου. Σε πλούσιο αφηγηµατικό χρόνο, µε εικονοπλασία επενδεδυµένη µε βάθος πνευµατικό, µια δικαστής κάνει βουτιά στα άδυτα του συναισθήµατος, εµπλέκοντας στον παράξενο έρωτα τον κραταιό Μητροπολίτη ο οποίος καταφεύγει –κατά την ανατρεπτική τους συµπόρευση– στις άγνωστες συµπαντικές στιγµές του Ιησού και της Μαγδαληνής που αναδύονται µέσα από τα µυστικά Τετράδια του γερο-Πιτσιρίκου.

Τετράδιο τέταρτο, σελίδα τριάντα µία: Είχαν αποµακρυνθεί… «Γιατί, Κύριέ µου, αφήνεις να Σε σταυρώσουν;» ψιθύρισε µε απόγνωση. «Τυπώνω Μαρία στο σώµα µου αυτά που δεν λέγονται». «Και τι θα κερδίσεις, Βασιλιά µου;» «Πολλές φορές Μαρία, δεν έχει σηµασία πόσα κέρδισες, αλλά πόσα δεν έχασες. Κι εγώ ετοιµάστηκα για να τα δώσω όλα. Στύβω τις πέτρες και µατώνω»…

Η Άσπεργκερ αδελφή του Μητροπολίτη, αµείλικτα προκλητική, δηλώνει παρούσα και πλέκει στον κόσµο της το όνειρο µε την πραγµατικότητα, µε απεγνωσµένη γενναιότητα και µε πολεµική διάθεση ενάντια στην ανθρώπινη αλλοτρίωση. Και ο συγγραφικός προβολέας ανάβει, για να φωτίσει την Ψυχανάλυση παράλληλα και τη ζωή των άλλων ολοζώντανων χαρακτήρων, που υπόσχονται να µιλήσουν σε συλλεκτικές στιγµές, να ανατρέψουν βεβαιότητες, να υποτάξουν τις εκατονταρχίες του ψεύδους και να αφήσουν τη βροχή να συνοδεύει το παράπονό τους.

Ο Στέλιος Χαλκίτης είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Κάλυμνο όπου ζει, εργάζεται και συγγράφει. Κατά τη διάρκεια των εγκύκλιων σπουδών του, αλλά και αργότερα, σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες, ταξίδεψε σε Ινδίες, Θιβέτ, Ιμαλάια, Άγ. Όρος κλπ.

Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των γυναικών και την ισότητα εν γένει, όπως και την ανάγκη αναθεώρησης πάσης φύσεως βεβαιοτήτων.

Συχνά προσκαλείται σε πνευματικά ιδρύματα, φιλοσοφικά συμπόσια ή άλλες εκδηλώσεις όπου δίνει διαλέξεις φιλοσοφικού ή ψυχολογικού χαρακτήρα που τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής από το ευρύ κοινό και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί τα βιβλία του…

“Οι απαράφθορες”, 2020, εκδόσεις IANOS, Θεσσαλονίκη
“De Profundis, αναμάρτητοι έρωτες”, 2017, εκδόσεις Πηγή, Θεσσαλονίκη
“Ante Tractatum φιλοσοφικές σημειώσεις”, 2015, εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη
“Marginus Morius”, 2014, Vanguard Press, Μεγάλη Βρετανία
“Ο Λούσηρος”, 2013, εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη
“Μάργκινους Μόριους”, 2012, εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη, που έχει κάνει ήδη δεύτερη έκδοση (2015)

Το “Ante Tractatum φιλοσοφικές σημειώσεις” διδάσκεται στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Επίκειται η έκδοση ενός θεατρικού έργου με τίτλο “Κατά Στριμόθεον Απόψεις” και άλλων βιβλίων που ήδη γράφονται.

Ο συγγραφέας Στέλιος Χαλκίτης είναι…

Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Μέλος της Συντακτικής Επιστημονικής Επιτροπής του περιοδικού Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας Substantia Philosophica
Μέλος του “Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, Αρχιτεκτονικής και Βιομηχανικού Σχεδιασμού”