Δεν του άρεσαν τα περιτυλίγματα, τα λόγια τα παχιά, τα περιττά. Ήθελε τα απλά, τα όμορφα, τα ξεχωριστά. Ήξερε να βουτά στα βαθιά. Δεν είχε φόβο. Είχε φως και δύναμη στην καρδιά και το μυαλό! Αγαπούσε τις τέχνες, αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε κάθε τι δημιουργικό.
Από σήμερα θα μας βλέπει από ψηλά, πίνοντας το αγαπημένο του τζιν και αφήνοντας πίσω του τη δική του στάση ζωής, τη δική του σοφία… να μας συντροφεύει. Το Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών αποχαιρετά με βαθιά θλίψη την “ψυχή” του εδώ και 25 χρόνια, τον Λάζαρο Κωνσταντινίδη.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 8 Απριλίου στις 12:00 στον Λαχανά.
Γράφει για τον Λάζαρο ο Άκης Σακισλόγου (απόσπασμα)
Ο Λάζαρος Κωνσταντινίδης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών έδωσε μια πολύμηνη «μάχη» για τη ζωή του και την έχασε.
Ο Λάζαρος Κωνσταντινίδης υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών στη Σταυρούπολη. Με αφετηρία το ραδιόφωνο, τα κινήματα, τον πολιτισμό, ο Λάζαρος βρέθηκε στο κέντρο πολιτισμού της τότε νομαρχίας Θεσσαλονίκης κι έβαλε κι αυτός «ψυχή» και κόπο για να αναστηθεί ένα σημαντικό μνημείο της Θεσσαλονίκης και να φιλοξενήσει έναν θεσμό που έστρεψε τα βλέμματα όλης της πόλης στα βορειοδυτικά.
Υποστήριζε με πάθος τις ιδέες του, έψαχνε το καινούργιο, το διαφορετικό, το αναπάντεχο. Πίστευε στους νέους ανθρώπους, ήθελε να βοηθήσει την περιοχή του να διατηρήσει ένα υψηλό επίπεδο πολιτιστικών δράσεων και ανησυχούσε για το μέλλον. O καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών ήταν ένας ακούραστος εργάτης του πολιτισμού με υπομονή και πλάνο, με στόχευση και πολλά κουράγια. Σίγουρος για την αξία αυτού που κάνει και σταθερός στις απόψεις του. Συχνά μοναχικός, πολλές φορές στεναχωρημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος.
Τον γνώριζαν οι πάντες γιατί ήταν εκεί από την πρώτη μέρα της Μονής ή καλύτερα: από τότε που ήταν ένα εγκαταλελειμμένο μνημείο που γκρεμίζονταν. Με τη δουλειά και τις ιδέες του φρόντισε το μνημείο αυτό, όχι μόνον να μην αφεθεί στην τύχη του αλλά να είναι σήμερα ένα τοπόσημο συνυφασμένο με τον πολιτισμό.
Σχεδίαζε πολλά τον τελευταίο χρόνο ο Λάζαρος. Ήθελε να αναγεννήσει το χώρο της Μικρής Σκηνής. Να παίζουν εκεί ξανά όλα τα μικρά σχήματα σε ένα στυλ μεταξύ μπουάτ και θερινού σινεμά. Ήθελε να τελειοποιήσει μια πλατφόρμα προσφορών στα εισιτήρια. Οραματίζονταν ένα φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ μόνο με νεανικά συγκροτήματα της ραπ. Και ήρθε η περιπέτεια της υγείας του τον Σεπτέμβριο του 2022 να τον κλονίσει, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του.
Λένε πως κανένας μας δεν είναι αναντικατάστατος και πως η ζωή συνεχίζεται και μετά από μας. Έτσι είναι. Έτσι θα συμβεί και με τον Λάζαρο Κωνσταντινίδη. Κι όμως, το κενό είναι τεράστιο σ’ εκείνο το «παράξενο», άγνωστο σε πολλούς, πεδίο δράσης του: Το Φεστιβάλ της Μονής. Τίποτα πια δε θα είναι ίδιο εκεί. Θα ζήσουμε ένα «τέλος εποχής». Γιατί ο Λάζαρος ήταν «η εποχή» του Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών. Ήταν «η ψυχή του».
